acclamator, -oris, m. – 1) (zustimmender) Ausrufer: ALEANDER mai. fam 40 p.74 (1521) Et in hac re multos fautores et acclamatores me etiam praesente habebat : qui omnino dicerent nunc censuras romanas in Germania modicam ... habere auctoritatem. VERGARA Erasmus ep 1814 (1527) Continuo clamare coeperunt pulpita, fora, templa, basilicae - nam nusquam non acclamatores eiusmodi disponebantur -, Erasmum hereticum, blasphemum, impium, sacrilegum. – 2) Kantor (in der päpstlichen Liturgie): MAGRI hierolex p.415 paraphonista: παραφωνιστής, acclamator; sed comuniter cantor intelligitur, qui diuinas laudes canit.