accolatus
accolatus, -us, m. – das Bewohnen: BONFINI dec 1,6,195 (1497) Cornelius Alexander eam gentem coniectura nominis Grecam fuisse affirmat, utpote cui a montium accolatu nomen est inditum. BVDAEVS annot pandect p.366D (1526) ego uero non parochias primum, sed paroecias appellatas esse censeo; πάροικοι sunt accolae, quare qui fanum aliquod accolunt, paroeci dicti sunt, eiusdem scilicet fani consortes, et paroecia accolarum conuentus et accolatus, sacraque uicinia. DASYPODIVS dict P 133 (1535) Parochus ... pro cuiusque uiciniae, et accolatu in sacris dispensatore accipi potest. CAMPELL descr Raet p.108 (1572) homines eiusmodi viculos Accolas, "Acclas", vocant, quod dicitur Accolatus, et illorum colonos "Quels da las Acclas", id est Accolas nominant.
Lexicographica: TLL (1x, AVG.)

LEMMALISTE INDEX INVERSVS
Dieser Eintrag kann wie folgt zitiert werden: / This entry can be quoted as follows:
J. Ramminger, accolatus, in ders., Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700,
Johann Ramminger, Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700 (NLW)
Startseite: www.neulatein.de/neulateinische_wortliste.htm
bearbeitet: 30.11.09 29.08.13

Bitte beachten Sie die Nutzungsbedingungen im Impressum.