adblandior (abb-), -iri
1) schmeicheln: BARBARO-H mai. c poet 1,77 Hieronymus, qui videtur poeticae prae ceteris abblandiri. MORVS utop I p.84 ut parasiti quoque eius inventis, quae dominus per iocum non aspernabatur, adblandirentur. 2) gefallen, Freude machen: ERASMVS coll 16 hortus etiam media bruma viret et adblanditur. mor 8 herbae oculis simulque naribus adblandiuntur. SECVNDVS op II p.410 adblandita levis quae fuit aura seni?
Lexicographica: TLL* (2x)
|