mendaciolum, -i, n.
kleine Lüge: CALLIMACHVS carm 52,13 Sed facis, poeta | Vt non sis, male cum poema cudis | Et mendaciolis procul remotis | Nil dignum penitus canis poeta. ERASMVS mor 53 p.148 potius esse committendum, ut universus orbis pereat ..., quam unicum quantumlibet leve mendaciolum dicere. MORVS Erasmus ep 388 neque tam superstitiose veracem vt mendaciolum vsquequaque velut parricidium abominer. RHENANVS ep 440 Nam olim antiqui, si quando expedire videbatur, a piis hoc genus mendaciolis non ita abhorrabant. CAPITO ep 32 (v. amiculus). CHYTRAEVS-N Casa Gal p. 73 si in historiae illius suae progressu mendaciolum aliquod insperserit (ital. spargendo alcuna bugiuzza).
Lexicographica: TLL 0;
LATHAM
|