animaduersor, -is m. – 1) der straft, korrigiert: GVARINO Plutarch Dio 49,7 iurauit Dionis quidem ultorem et acerbissimum Heraclidis animaduersorem fore (gr. κολαστής). ZWINGLI op III p.7 peccata et impietatem inulta non sinit severus ac iustus animadversor. VIVES disc II p.185 uitiorum animaduersor sit subtilis et acer (vgl. danach homini in notandis animaduertendisque uitiis, et in instituendo docendoque prudentissimo). BVCER regn Christ p.224 quisque ... suum habeat curatorem, et inspectorem: animadversoremque, si quid peccet. RAMVSIO Const 3 p.144 Mareschallum delictorum militarium animadversorem ... qui ... iurisdictionem in milites delinquentes exerceat. THYRAEVS spir 2,86,19 Deus, seuerus in homines damnatos animaduersor. GRANADA-L cat p.228 remuneratorem bonorum, et improborum iustissimum animadversorem. CRVSENIVS mon III 95 fortissimum lasciviae animadversorem. – 2) der beobachtet, kommentiert: ALBERTI vita p.78 quod diligens animadversor esset et scriptorum errores perquam severe colligeret. GAZA Plut princ diss 777A hominum contumeliae animadversor (gr. ἐφορώμενον). ARETIVS probl p.306 Domitianus ita solers erat, ut delatoribus ordinaret animadversores, adeò ut delator delatorem timeret. SCHRÖDER opusc p.213 sic animadversore Hieronymo in prooem. comment. in Daniel. MORIN ordin 2,4,7 vir eruditissimus et eiusmodi fabellarum animadversor acerrimus et diligentissimus.
– lex.: PEROTTI ccopiae 3,335 animaduersor, punitor. KILIAAN etym p.536 straffer. Animaduersor, punitor.