autocratoricus, -a, -um – allein herrschend o. entscheidend: ARMINIVS op p.26 Deo Opt. Max. penes quem ius et arbitrium est autocratoricum de nobis statuendi. MARESIVS-S colleg p.707 cum ... illius, i. ecclesiae, Gubernatio per Pastores sit Ministerialis non Autocratorica vel Architectonica, quae soli Christo competit. QVENSTEDT theol I p.158 Disting. inter iudicem summum et αὐτοκρατορικὸν, et iudicem subalternum et restrictum ad Sacram Scripturam, ceu vocem summi iudicis: Ecclesia summus et autocratoricus iudex esse nequit, est enim corpus regulandum, non regula.