deuotarius
deuotarius, -i, m.der sich (einer Sache) verschworen hat, der ein Gelübde abgelegt hat: LVTHER capt Babyl p.548 Sic enim super Ecclesiam Christi uigilant pastores, ut, quicquid uel somniauerint superstitionis aut operis noui deuotarii illi stultissimi, mox ... muniant bullis. == vot mon p.630 Coronat deus intus uoluntatem, ubi non inuenit foris facultatem, ideo deuotarius ille S. Iacobi implet uotum suum uoluntate, ubi non potest facultate.
adi., deuotarius, -a, -um: LVTHER vot mon p.577 Sanctus Antonius ... devotarium hoc et cerimoniale monachorum genus prorsus ignoravit, sed libere incoluit Eremum et libere coelebs vixit. == vot mon p.667 Elige ergo, utrum uolueris: aut Apostolus loquitur de uotis, uel non loquitur de uotis; ...; si loquitur de uotis, ... damnata est ab ipsomet uita deuotaria ante sexagesimum annum.

LEMMALISTE INDEX INVERSVS
Dieser Eintrag kann wie folgt zitiert werden: / This entry can be quoted as follows:
J. Ramminger, deuotarius, in ders., Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700,
Johann Ramminger, Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700 (NLW)
Startseite: www.neulatein.de/neulateinische_wortliste.htm
bearbeitet: 05.10.05

Bitte beachten Sie die Nutzungsbedingungen im Impressum.