superseminatio, -onis, f. – zweites (zusätzliches) Aussäen: LAVRENTIVS A BRVNDVSIO op 10B p.169 Habemus in hodierno Evangelio duos seminatores et duo semina, incrementum et finem utriusque. Quoad secundam seminationem, quae superseminatio dicitur (31), plura ostenduntur: quis sit seminator, quod semen, quis locus et quod tempus seminandi, quis fructus seminis et tandem quis finis. RIISENIVS compend p.207 Sed ista non apertè, sed clam et subdolé fieri solet, qualis est superseminatio Zizaniorum, quae noctu facta, obdormiente Patrefamiliās et domesticis.