promulgator, -oris, m. – der verbreitet, verkündet: BOCCACCIO ep 19 (1373) ni promulgator egregius, ni preco diligentissimus, ni inclitus meritis homo affuisset in fine. SALVTATI nob leg 9 habent promulgatores laudatissimos hominum et gloriosos, reges scilicet, duces et principes, quibus cura fuit politice securitatis bonique communis. ECK poen fol.29r s. Iacobum fuisse praeconem, et promulgatorem amborum sacramentorum. XAVERIVS ep p.542 (1552) horum, hísque similium promulgatores illic dogmatum. BEZA tract theol II p.396 Num enim Calvinus extitit doctrinae de Coena Domini primus promulgator? CORNELISSEN in pentateuchum p.480 reverenter expectare Deum decalogi promulgatorem. CHAMIER contract p.1388 Cavent tantùm, ne Iacobus dicatur institutor, sed tantùm promulgator.
– lex.: Est enim proprie uulgus ... ignobilior multitudo. ... Unde ... uulgo ac diuulgo uerbum ... . Hinc uulgator, diuulgator, promulgator, uulgatio, diuulgatio, promulgatio, uulgatrix, diuulgatrix, promulgatrix deducuntur.