superfluito, -are – 1) überreich vorhanden sein, überfließen, (transitiv) überschwemmen: ALBERTI aedif 10,10 aggerem uero, quem transuersum fluuius offendit, si erit inualidus prosternet, aut si erit depressus superfluitabit. PORTA physiogn p. 37 Aegritudines Iovis sunt quicquid evenit ex sanguinis abundantia non ita superfluitans ut exterminet naturam, nec ex sanguine adusto et corruptibili. LONITZER nat I fol.272r cum butyrum in ventriculo superfluitat, nauseam facit, et appetentiam tollit (Zitat aus Simeon Seth, Syntagma de alimentorum facultatibus, lat. Ü. von Giglio Gregorio Giraldi, Basel 1538). – 2) schwimmen, sich an der Oberfläche halten (d.h. nicht untergehen): ERASMVS ad 4,6,65 Nam φέλλος cortex est arboris superfluitans, qui Latinis dicitur Suber. IVNIVS-H ad ed. Manutius-P p.1294 si carmen erudit<i>us fuerit paulo et ad popularium aures minus attemperatum, ita ut vulgi captum excedat, obscuritatis nomine damnatur illico; contra si leve sit et triviale ac suberis instar superfluitans quodammodo, a doctioribus reicitur. BVONAMICI mot p.495 pisces pinguiores facilè superfluitant (v. superfluitatio). JONSTON pisc p.122 exanimes anguillae piscium more non superfluitare, ut apud Plinium legimus.