scabidus, -a, -um – krätzig: – 1) als Beschimpfung in humanistischen Kontroversen: VALLA-L gesta 2,13,15 Illic post multa verba que ad purgationem facti attinebant, dicitur Bernardus intulisse coniugii mentionem, et ad ea turbato vultu regina subiecisse: 'hui, senex scabide'. VALLA-L in Facium p.274 Quid in sermone meo stultum? Quid barbarum? Quid scabidum? FILELFO-F in Merulam p.118 Ait a me eos reprehendi, qui Turcas dicunt secundum primam declinationem, qui Turci dicendi sunt, cum mentiatur scabidus pedagogus inveniri apud Pomponium M[elam] Turcarum gentem. – 2) sonst: FILELFO-F Xenophon Cyr 1,4,11 Quibus Cyrus acceptis, eas distribuebat inter pueros, simulque dicebat: O pueri, ut certe nugabamur, quando hortorum feras uenabamur. Nam id mihi simile uidebatur, quemadmodum siquis ligata animalia uenaretur. Primum enim erant paruo in loco, deinde tenues et scabidae (gr. λεπτὰ καὶ ψωραλέα). SERVETVS christ rest p.400 ad idola declinantes, fame et siti verbi Dei scabidi, contabescentes.