dorophagus, -i, m. – der Geschenke verzehrt, d.h. habgierig ist: PLATINA princ 2 p.125 (1470) Dorophagos merito hos Hesiodus ad fratrem scribens appellat eumque admonet ut voracissimas eorum fauces devitet. GALATEO ep ed. A. XXXVI p.238 (1512-13) Ex rhetorica fieri contentiosos, iniustos, ... et fautores satoresque litium, et dorophagos, et lucri cupidos. WALDECK itin p.97 (1548) de iniquitate et avaritia jurisperitorum et dorophagorum illorum aulicorum. HAMELMANN hist I-3 p.152 (1564) Utinam tales essent omnes hodie cancellarii in aulis principum ac heroum, qui, proh dolor, dorophagi sunt et nemini magis quam sibi favent. BVLLINGER ep 758 (1566) Avari illi dorophagi omnia tentabunt, ut solent. WIGAND in Dan fol.148r (1571) quòd ... iudices essent Prosopoliptae ac Dorophagi. SCHICKARD ep 245 (1628) quod ipsius Celsitudo melius de meis studiis sentit quam isti streperi Dorophagi.
– gr.: MERVLA c Beroald p.3 (1490) quos Hesiodus ceu δωροφάγους, hoc est voratores munerum, insectatur. ERASMVS ad 3, 7, 1 Nam Hesiodus δωροφάγους appellat, rectius tamen παμφάγους appellaturus. EGLI Bullinger ep Graub III 296 (1572) Si enim ex parte regis δωροφάγοι omnes deturbandi essent.